Deze column van Jan Fokkema verscheen op 9 januari in Cobouw
Wat gaat het worden in 2019? De afgelopen jaren ging het crescendo met de economie. Sterk toegenomen werkgelegenheid, ongekend lage werkloosheid, fors stijgende beurskoersen, overschotten bij het Rijk, vertrouwen bij de consument en een optimistisch bedrijfsleven.
In de laatste maand ging het fout, vooral op de beurzen. De internationale handelsoorlog, Brexit, gele hesjes. Voorbode van stagnatie en wellicht een nieuwe recessie? Wie het weet mag het zeggen. De vastgoedmarkt volgt het nieuws nauwlettend. De voet zweeft boven de rem.
Bouwopgave
Wat bracht 2018 voor de nieuwbouw? Ondanks de uitbundige economie waren we niet erg succesvol in het verder omhoog krijgen van de productie. Kenmerkend is het debat in november in de Tweede Kamer over de bouwopgave. De coalitie is tot op het bot verdeeld: waar de nieuwe woningen te bouwen, hoe de productie aan te zwengelen en wat moet de rol van Rijk zijn? Ook bij gemeenten grote dilemma’s. In een aantal steden nopen de sterk gestegen woningprijzen wethouders tot eenzijdig inzetten op sociale huur en het middensegment. In andere gemeenten kan de wethouder nauwelijks wat doen, omdat de provincie daar stug voor blijft liggen.
Niet niks
Natuurlijk, 65.000 nieuwe woningen in een jaar is niet niks. Maar het is niet voldoende voor de kennelijk blijvend groeiende bevolking. En bovendien, er zijn gewoon te weinig nieuwe bouwlocaties in voorbereiding om in dit tempo door te gaan, laat staan te versnellen. Een vertragende economie helpt niet om daar druk op te zetten. Zoals we nu collectief constateren dat tijdens de crisis er vanwege politieke redenen veel te diep in de nieuwbouw is gesneden, stellen we straks vast dat we door politieke tegenstellingen in deze periode te weinig hebben gedaan om de woningbouw aan te jagen. Opnieuw gemiste kansen.
Niet goed genoeg
Het beste wensen is niet goed genoeg. We moeten uit onze stellingen, het comfort van het eigen gelijk achter ons laten en daadwerkelijk met elkaar de handen uit de mouwen steken. Niet voor ons eigen gewin, maar voor de mensen die ons hun vertrouwen schenken om te bouwen aan hun toekomst en die van hun kinderen. Die willen fijne huizen en mooie wijken, die betaalbaar zijn, waar het prettig toeven is, waar nauwelijks nog fossiele energie wordt gebruikt, goed bereikbaar met openbaar vervoer en fiets en met voorzieningen, groen en natuur om de hoek.
