Een hele drukke zaal, met veel mooie plekken waar allerlei hapjes en drankjes op de tafels staan. Wat een mooie sfeer, elk hoekje met een bijzondere combinatie van dozen en fruit! Mooi!
Een grote zaal daarachter, met een groot podium. Een mooie foto van een oud gebouw met een paar stoelen en tafels van dezelfde materialen en kleur als dingen die op de foto staan. Een paar stoelen in de zaal; de kussens op de grond zijn allemaal oranje! Zelfs de bediening heeft een oranje kleur in z’n kleding. Zoals de kleur van DVDP!
Zulke congressen hebben wij in Iran niet. Er zijn bijeenkomsten waar veel mensen uitgenodigd zijn, maar dat is heel anders. Een gesprekleider, die soms bij belangrijke bijeenkomsten een tv presentator is, staat op het podium. Alle mensen zitten netjes op de stoelen van het begin tot het eind van het congres! Dat duurt soms uren! Als je ook voor het eten uitgenodigd bent, krijg je het eten aan het eind van de bijeenkomst, dat is soms een lunch. Maar tot het einde van de vergadering moet je op je stoel blijven zitten. (wc mag :-)) Tussen de programmaonderdelen probeert de gastheer interactie te hebben met de gasten. Aan het eind van elk deel kunnen de mensen bijvoorbeeld wat vragen aan de spreker stellen. Maar dat gebeurt niet vaak.
Sessies of workshops zijn niet zo populair in Iran. Maar wel in Nederland. Die zijn zelfs zo populair dat mensen er specifieke zalen voor inrichten. Eén grote ruimte met veel verschillende kleine zalen er omheen. Dat is heel goed georganiseerd in Nederland.
Dit soort congressen kost veel geld. In Iran is het bijwonen van zo’n congres niet gratis. Als je in Iran een soortgelijke bijeenkomst wilt organiseren, betaal je als organisator 2 of soms 3 keer meer dan het geld dat de gasten betalen als aanmelding. Ik heb dat van dichtbij ervaren. Mijn broer heeft een paar keer zo’n bijeenkomst georganiseerd, en hij heeft daar veel geld mee verloren. En helaas had hij geen goed resultaat van zijn vergaderingen. Mensen gaven weinig aandacht aan het doel van de bijeenkomst. En hij kon niet verder dus hij stopte ermee.
Maar ik heb uit de DVDP-evaluaties begrepen dat de mensen heel veel aandacht aan de presentaties en de gesprekken hebben gegeven. Ze hebben bijvoorbeeld geschreven dat ze volgend jaar ook willen deelnemen, vanwege de inhoud van de thema’s, de informatie, vanwege het afwisselende programma, om op de hoogte te blijven enzovoort. Maar de evaluatiepapieren zijn in Iran niet zo belangrijk. Bijna niemand vult die papieren in. En als iemand dat heeft gedaan, dan gaat dat over de lunch en de kwaliteit van de stoelen :-(. En niet meer!
Werken aan De Nieuwe Opgave gaat over werken, wonen en winkelen in de komende 25 jaar. Er was als spreker een partnerschip manager van BMWi uitgenodigd. Heel breed was het programma! En ja, dat is juist goed! Hoe kijken andere sectoren naar die nieuwe opgave? Wellicht hebben ze het ook zo diep bekeken. Wat vinden ze van de ontwikkelingen in de komende 25 jaar? Waar hebben ze zich op voorbereid? Wat voor instrumenten? Wat voor nieuwe auto’s?
Dat is echt slim. We kunnen ook met iemand uit de dienstverlenging sector praten om van zijn/haar ideeën te leren! Hoe gaan we in de komende jaren werken? Vanuit huis? Via kabels? Of een ander verhaal, is de sector dienstverlening ook in de toekomst zo belangrijk of minder? Zo ja, wat is ons beleid om onze nieuwe steden te ontwerpen? We weten dat dit zeker veel invloed op het steden ontwerpen zal hebben.
’s Middags, met die predikant! Hij heeft over de taal tussen de klant en de projectontwikkelaar gesproken. Ja, dat is heel belangrijk, maar Nederlanders gaan heel goed met dit onderwerp om. Dat kan klantgericht ook betekenen. Vanuit het hart ontwerpen, of met het idee van de klant verder gaan. Dat is niet hoe het in Iran wordt gedaan. De bouw in Iran is helemaal klantgericht omdat iedereen zelf aan de slag kan gaan :-) en zijn eigen woning kan bouwen. Iemand die geld en bouwgrond heeft, kan een woning voor zichzelf of voor anderen bouwen. Hij/zij moet alleen een paar vergunningen van een paar organisaties krijgen. Dus de taal tussen klant en ontwikkelaar, waar die dominee het over had, is ongeldig in Iran! :-).
Talkshows zijn in Iran alleen op tv :-). Maar in Nederland zie je die ook in de bijeenkomsten.
Aan het eind van bijna alle congressen in Iran worden er prijzen en cadeaus gegeven. Prijzen aan de mensen die iets bijzonder in het vorige jaar hebben gedaan, aan de leden die een artikel in tijdschrift X hebben geschreven, aan de baas die het de afgelopen jaren heel goed heeft gedaan, cadeaus aan de leerlingen die heel goed hun lessen hebben geleerd enzovoort. Die prijzen worden gegeven op het podium door mensen die expert zijn op dat gebied. En bijna altijd staat een geestelijke tussen die mannen. Dat is vreemd, ook voor Iraniërs :-) (wat is zijn rol hier?!) Allen staan in een rij op het hoofdpodium en alle cadeauontvangers mogen eerst een hand geven en zoenen en uiteindelijk krijgen ze hun cadeau uit de hand van de laatste man in het rijtje. Grappig, he? Maar hier heb ik tot nu toe geen cadeau in de bijeenkomsten of congressen gezien, jammer! :-)
Mojdeh loopt sinds maart stage bij de NEPROM. In september is ze in Kerman als architecte afgestudeerd en sinds die tijd woont zij in Nederland. In maart heeft ze haar cursus Nederlands bij de TU-Delft met succes afgesloten.
