Deze column van Jan Fokkema (directeur NEPROM) verscheen op 8 september in Cobouw
Net terug van vakantie in de VS. Land van canyons, red woods en pretparken. Land van twaalfs-baans snelwegen, vol kuilen en hobbels door stedelijke woestenijen.
Bij elk stoplicht een bedelaar, die ook daadwerkelijk geld krijgt van wachtende automobilisten. Eindeloze suburbia met vrijstaande woningen met driedubbele garages en veel groen, maar zonder enige stedenbouwkundige structuur waar je hopeloos verdwaalt zonder TomTom.
Houten huizen van meer dan miljoen dollar, die eens in de paar jaar een weekje in een tent met gifgas worden gezet om de termieten die anders de constructie opvreten, te doden. Waar je met de voordeur de woonkamer binnenvalt en permanente ventilatie ontbreekt, met zulk krakkemikkig hang- en sluitwerk en materiaalgebruik dat deuren niet dicht kunnen, vloeren kraken en de geluidsisolatie ernstig ondermaats is. Met drie badkamers, maar altijd verstopte leidingen en lauwwarm water. De VS, het paradijs van de consument. Maar zelfs in de duurste suburbs is het een eindeloze herhaling van ter plekke in elkaar getimmerde houten decorwoningen.
En wij vechten elkaar soms de tent uit, over drie cijfers achter de komma. Over EPC, CPO, BIM, ketenintegratie, private kwaliteitsborging, innovatie, gemeentelijke grondbeleid, etc. Belangrijke zaken, maar soms lijkt het of hier niets deugt. En dat is echt niet zo. Wij leven in een mooi land. Laten we dat koesteren.
Het nieuwe jaar begint. We gaan er weer tegenaan. Langzaam laten we de crisis achter ons, de woningvraag trekt aan; in Amsterdam liggen ze alweer met slaapzakken voor de deur. Maar laten we elkaar niet gek maken. Laten we wijken, buurten en huizen bouwen met de mensen, voor de mensen. Laten we zorgvuldig zijn, aandacht geven, elkaar serieus nemen. Onze idealen nastreven. Bouwen aan ons mooie land.
