Deze column van Jan Fokkema (directeur NEPROM) verscheen op 23 november in Cobouw. ‘Mijn wortels liggen hier, zegt Bouchra. "Niet in Marokko. Het liefst zou ik hier thuishoren." Dan komen de tranen.’ Achter een paar woorden een wereld, van verschil. Afgelopen zaterdag in het NRC. Ik werk voor de NEPROM, ik was bang dat het een vereniging van zakkenvullers was toen ik vijftien jaar geleden de overstap maakte. Dat bleek al snel niet waar, hoewel er nog steeds genoeg Porsches in de sector rondrijden. Wij maken deel uit van een brede beroepsgroep die mag werken aan onze gebouwde omgeving. Wij maken met elkaar de huizen, buurten, wijken en steden waar onze medelanders leven. Zo goed en soms zo kwaad als het gaat. De maatschappij, de bedrijven en de burgers zijn onze opdrachtgevers. Wij doen wat zij vragen. Maar we doen ook wat ons zelf, op basis van onze ervaring, professionaliteit, marktkennis en helaas soms ook onze kortzichtigheid en ons egoïsme, goed dunkt. Wij kunnen het verschil maken. Onze beroepsgroep werkt aan het thuis van Nederlanders, de oude en de nieuwe. Dat schept verantwoordelijkheid. In een visie waar het met Nederland heen moet in de komende jaren, mag een “thuis” voor iedereen niet ontbreken. De afgelopen jaren hebben we fors huisgehouden in onze bestuursstructuur die voor “thuis” moet zorgen. De budgetten voor stedelijke vernieuwing zijn geschrapt, het speelveld van de corporaties is ingrijpend ingeperkt en de verhuurdersheffing roomt investeringskapitaal van de sector af. Het wonen is als beleidsterrein nagenoeg afgeschaft. De “r” van ruimte is verdwenen uit de naam van het ministerie. Ik zeg niet dat deze ingrepen niet nodig waren. Maar wat komt daar de komende 25 jaar voor in de plaats? Als onze toekomstvisie beperkt is tot het ruim baan geven aan de hoogopgeleide, stedelijke elite, dan geven we aan een deel van onze samenleving “geen thuis”. Wilt u het NEPROM-nieuws via e-mail ontvangen? Meld u dan aan voor de tweewekelijkse NEPROM Update.
